Dokszyce – miasto w powiecie borysowskim (Borysów), na granicy z powiatem wilejskim, niedaleko źródła rzeki Berezyny; trzeci okręg policyjny, czwarty okręg sądowy, czwarty okręg wojskowy – zarządy wszystkich tych okręgów są w Dokszycach.

     Do Wilna 205 wiorst, do Borysowa 105 wiorst, do Mińska 162 wiorsty, do Petersburga 882 wiorsty.

     O założeniu Dokszyc nie ma pewnych wiadomości, jednak w wieku XV były już powiatowym miasteczkiem namiestnictwa mińskiego,  w roku 1802. przyłączono je do powiatu borysowskiego.

     Dokszyce posiadają kościół katolicki ufundowany w roku 1608. przez biskupa Stanisława Kiszkę, który przeznaczył na fundusz kościoła  folwark Turki, zobowiązując księży, aby utrzymywali szkółkę i przy niej zdolnego nauczyciela. Zapis ten przywilejem zatwierdził 19. stycznia 1609. roku król Zygmunt III.

     Podczas wojny szwedzkiej roku 1708. razem  z miasteczkiem spłonął i kościół i ledwie w roku 1745., za staraniem księdza Michała Fiodorowicza, został  odbudowany, a w roku 1753. przez biskupa Aleksandra Horaina, sufragana żmudzkiego, poświęcony. Przy dokszyckim kościele, za pozwoleniem papieża Piusa VI wprowadzono w 1781. roku Bractwo Świętej Trójcy, które w 1787. roku zatwierdził biskup wileński książę Masalski. W 1843. roku fundusz kościelny przeszedł do skarbu.

     Cerkwie prawosławne dwie, z których jedna punicka, nie wiadomo, przez kogo ufundowana, a tylko w dokumentach pod rokiem 1514. znajduje się uposażenie uczynione przez księcia Konstantego Ostrogskiego; drugą zaś wymurowano w roku 1863.

     Gmina dokszycka składa się ze 102 małych wsi i liczy 1629 dusz męskich.

     W Dokszycach jest zarząd gminny.

     Miasteczko ma przeszło 5600 mieszkańców, spośród których więcej niż pół to Żydzi.

 Są tu dwa domy murowane i drewnianych około 400.

     Mieszkańcy handlują głównie drewnem, ziarnem i solą. Do mieszczan należy przeszło 1300 mórg wypasów.

     W każdą niedzielę odbywają się tu liczne targi. (dane z roku 1866.)