Petronela Naruszewicz, panna lat 20, córka Jana i Anieli z Rudominów Naruszewiczów ze wsi Sołopinki parafii Druja, 15.VI.1852. roku wyszła za mąż za Franciszka Zambrzyckiego, kawalera lat 21, syna Antoniego i Marianny z Rychłowskich Zambrzyckich z folwarku Borowe parafii Ikaźń. Ślub w kościele parafialnym w Drui, ksiądz Kazimierz Aleksandrowicz. Świadkowie ślubu: Stanisław Szpakowski, Adam Szpakowski, Józef Koncewicz, Justyn Naruszewicz.

 Piotr Zubrycki w roku 1926/27 był adwokatem w Drui.

 Druja – miasto w powiecie dziśnieńskim, gmina Druja, 347 domów ( w tym 4 murowane), 4440 mieszkańców (500 prawosławnych,  698 katolickich, 177 jednowierców, 3065 żydów). Przed rokiem 1500. Druja  należała  do ludzi putnych odbywających posługi dla zamku połockiego.

         W roku 1506. Druję z jej przyległościami nadano Annie z Sapiehów Masalskiej, wdowie po kniaziu Tymoteuszu, poległym w bitwie nad Wiedroszą w roku 1499. Prawnuczka jej, Dorota z Horskich Janowa Dziewoczyna wraz z mężem sprzedają Druję w 1611. roku Lwowi Sapieże za 5000 kop groszy litewskich. Odtąd Sapiehowie nazywają miasto Sapieżynę i mianują się hrabiami na Drui. Stefan Batory zatrzymał się tu wracając spod Pskowa.

          W roku 1654. Druja zajęta została przez Szeremetiewa. W roku 1654. był tu przejazdem car Aleksy Michałowicz. W roku 1824. Franciszek Sapieha sprzedaje Druję Józefowi Miłoszowi, którego spadkobiercy do dziś ją posiadają. Prawa miejskie Druja otrzymała w roku 1619. od Zygmunta III.

          Gmina Druja obejmuje 86 miejscowości, w których w 402 domach włościańskich mieszka 4744 włoscian. Nadto w gminie jest 16736 dziesięcin gruntów większej posiadłości. Druja (Druha) – dawniej Sapieżyn, miasto nadetatowe w powiecie dziśnieńskim, na lewym brzegu, zachodnim, Dźwiny, przy ujściu do niej rzeki Drujki. Stacja kolei żelaznej dynebursko-witebskiej, zarząd miasta, sąd sierocki, drugi sąd pokoju trzeciego dziśnieńskiego okręgu dla Drui i dziewięciu przyległych gmin. Zarząd drujskiej gminy włościańskiejze szkółką wiejską, trzeci urząd (stan) policyjny i rezydencja drugiego sędziego śledczego.

       W Drui są cztery cerkwie prawosławne z tych dwie parafialne murowane, parafia kościoła katolickiego pod wezwaniem Św. Trójcy, ufundowany przez Lwa Kazimierza Sapiehę w 1646. roku i trzy katolickie kaplice. Izraelici mają tu okazała bożnicę, jedną ze znaczniejszych na Litwie.

       Mieszkańców ogółem jest tu 4440; z tej liczby prawosławnych 500, wyznawców starego obrządku 177, katolików 698, izraelitów 3065. Domów jest 347, w tym 4 murowane.

       Obie parafie prawosławne liczą razem 1868 dusz; parafia katolicka klasy piątej dekanatu dziśnieńskiego 6465 dusz. Parafia katolicka miała dawniej swą filię we Franopolu, ma kaplicę w Idołcie.

       Gmina włościańska Druja dzieli się na piętnaście okręgów i składa się z  86 wsi z 347 dymami i 4843 mieszkańcami. Okręgo wiejskie: Idołta, Stójki, Krzycewicze, Dziedzino 1, Zabłocie, Dziedzino 2. Kozakowo, Pączany 1, Konstantynowo, Małkowszczyzna, Drujka, Salki, Pączany 2.

       Na przeciwległym brzegu Dźwiny leży miasteczko guberni witebskiej Przydrujsk, którego stacja pocztowa ułatwia komunikację Drui z Balbinowem.

       Przystań w Drui corocznie eksportuje  towary do Rygi na przeszło 40 000 rubli srebrem.

       Druja należała do Massalskich, potem Sapiehów mających  tu w XVIII wieku swój zamek nad brzegiem Dźwiny.

       Byli tu bernardyni, do których należał dzisiejszy parafialny kościół i dominikanie sprowadzeni przez Piotra Kaczanowskiego w 1706. roku.

       Unici mieli dwa drewniane kościoły: Św. Ducha i Św. Spasa.

       Druja do 1795. roku była miastem powiatu brasławskiego województwa wileńskiego.

       Dobra drujskie z Idołtą, Markami i Stajkami są własnością Eugeniusza Miłosza, a zajmują 3731 dziesięcin obszaru.

      Jarmarki w Drui przypadają dwa razy w roku: w styczniu i marcu, a trwają przez cały tydzień. Jarmark styczniowy miewa obrotów mniej więcej na 10 000 złotych polskich, a marcowy jest mniejszy. Targi są mało nawiedzane.

      Dochody Drui na rok 1862. obrachowywano: zwyczajne na złotych polskich 973 i groszy 4; nadzwyczajne na złotych polskich 1064 i groszy 8. Rozchody stałe wyniosły w tym czasie złotych polskich 1766 i groszy 20, rozchody jednorazowe złotych polskich 233 i groszy 10.

      Kapitału nietykalnego miasteczko posiadało tu złotych polskich 203 i groszy 7; niedoborów rozmaitych złotych polskich 1823 i groszy 10; wydatków niezaspokojonych złotych polskich 270.